چهره‌هایی چون ابراهيم بن هاشم، بیشترین فعالیت حدیثی خود را در مسیر دریافت و انتقال کتاب‌های حدیثی راویانی به کار بستند، که در همان بستر اعتماد را تولید شده و به نسل‌های پسینی انتقال یافته بودند. بنابراین چنین مجموعه‌هایی، صرف‌نظر از اینکه کدام راوی یا راویان، در فرایند انتقال آنها به دیگر نسل‌ها نقش‌آفرینی کنند، دارای اعتبار و باورپذیری کافی بودند.